Θεωρητικά όλα είναι ανακυκλώσιμα. Θα μπορούσα να ανακυκλώσω ένα κτίριο, ένα αεροπλάνο, ένα DVD, μια φωτογραφική μηχανή…ή ακόμα και την οδοντόβουρτσά μου. Για να ανακυκλωθεί κάτι ανακυκλώσιμο, κάποιος πρέπει να πάρει αυτό το κάτι και να θέλει να το μετατρέψει σε κάτι νέο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα με την έννοια της ανακύκλωσης.
Το 1988-89 ήμουν ένας από εκείνους τους φοιτητές που υποστήριζαν την ανάγκη για ανακύκλωση. Ωστόσο, φανταζόμουν ότι οι άνθρωποι που έφτιαχναν όλα τα πράγματα που γέμιζαν τις χωματερές θα αγόραζαν πίσω όλα τα πράγματα που έφτιαχναν και θα τα μετέτρεπαν ξανά σε νέα πράγματα. Έτσι, όταν ξεκίνησε η ανακύκλωση, νόμιζα για πολλά χρόνια ότι αυτό ακριβώς συνέβαινε. Μετά ήρθε το ωραίο μικρό τρίγωνο κάτω από κάθε είδους κοντέινερ και σκέφτηκα “Ουάου ήμασταν πραγματικά επιτυχημένοι! Δύναμη στους ανθρώπους.”
Μετά, πριν από μερικά χρόνια, ας πούμε πέντε, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμασταν τόσο έξυπνοι όσο νομίζαμε όταν όλοι πίεζαν για την ανακύκλωση για λογαριασμό του πλανήτη μας. Ποτέ δεν επιμείναμε να δεσμευτούν οι εταιρείες που κάνουν τα πράγματα να καταλήγουν στις χωματερές να πάρουν πίσω τα απόβλητα που δημιούργησαν. Αντίθετα, αυτό που συνέβη ήταν ότι έγιναν κοινωνίες απόβλητα για τη φροντίδα. Σε ορισμένα μέρη η βιομηχανία πλαστικών συμβάλλει στην κάλυψη ενός μικρού μέρους του κόστους λειτουργίας αποθηκών ανακύκλωσης, σε άλλα μέρη, οι αποθήκες ανακύκλωσης λαμβάνουν χρηματοδότηση μέσω συστημάτων εισφορών. Σε μεγάλο βαθμό, οι αποθήκες ανακύκλωσης εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη χρηματοδότηση της λειτουργίας τους μέσω των φόρων μας. Σε πολύ λίγα μέρη οι κατασκευαστές που κατασκευάζουν πλαστικό, γυαλί, φελιζόλ, αγοράζουν πίσω ό,τι βγάζουν στην αγορά. Όλα τα απόβλητα που προέρχονται από τα κέρδη που παράγουν οι εταιρείες τους γίνονται πρόβλημα της κοινωνίας.
Οι αποθήκες ανακύκλωσης είναι σαν το καθαρτήριο ή αν προτιμάτε μια αναφορά του Dr. Seuss: «η αίθουσα αναμονής».
Επιλέγουμε επιμελώς τα εγκεκριμένα «ανακυκλώσιμα» μας στις μικρές κοινότητες μας για να διασφαλίσουμε ότι ελαχιστοποιούμε ό,τι στέλνουμε σε χώρο υγειονομικής ταφής. Βγάζουμε προσεκτικά τα μπλε κουτιά (ή άλλα χρώματα) με την αίσθηση ότι είμαστε μαζί με άλλους στο να κάνουμε αυτό που μπορούμε για να σώσουμε τον πλανήτη. Ένα υπέροχο φορτηγό έρχεται και μεταφέρει τα πράγματά μας στον τοπικό παράδεισο ανακύκλωσης όπου πιστεύουμε ότι οι άγγελοι εργάζονται σκληρά μετατρέποντας με μαγικό τρόπο όλα όσα στείλαμε στα μπλε κουτιά μας σε κάτι υπέροχο και νέο στις κοινότητές μας. Ίσως μια νεράιδα νονά βοηθάει μια στο τόσο και κουνάει ένα μαγικό ραβδί με ένα Bibbidi-Bobbidi-Boo και αναφωνεί χαρούμενα: «Δοχείο φαγητού θα γίνεις αλουμινόχαρτο! Μπουκάλια θα γίνετε χαλιά. “
(Εντάξει, ξέρω ότι ανακατεύω τη Σταχτοπούτα, τη θρησκεία και τον Δρ. Seuss. Στόχος μου είναι η μαζική έκκληση – παιδιά, gen-x, ηλικιωμένοι.)
Τώρα μου αρέσει οι περισσότεροι άνθρωποι να έχουν έναν αξιοπρεπή εγκέφαλο. Μερικές φορές είναι υπερβολικά φορτωμένο, αλλά μου αρέσει να πιστεύω ότι είμαι αρκετά έξυπνος. Μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα “Χμ…δεν νομίζω ότι τα πράγματα στο μπλε κουτί πηγαίνουν στον παράδεισο της ανακύκλωσης στη δική μου κοινότητα.” Ήταν σαν να ξυπνούσα και να αμφιβάλλω για την ύπαρξη του Θεού. Η σκέψη και μόνο ότι τα πράγματα που έβαλα προσεκτικά στο μπλε κουτί μου δεν εμφανιζόταν ξανά στα ράφια του παντοπωλείου της γειτονιάς μου με τα φανταχτερά τρίγωνα, ήταν θρυμματισμένη.
Με λίγη έρευνα σύντομα ανακάλυψα: κάτι ανακυκλώνεται μόνο εάν κάποιος κάπου στον κόσμο είναι πρόθυμος να αγοράσει αυτό το προϊόν, και τόνους από αυτό, από αποθήκες ανακύκλωσης και μετά να το μετατρέψει σε κάτι άλλο. Η επόμενη θλιβερή αλήθεια: ότι «κάποιος», όταν τους βρήκαν, σπάνια βρέθηκε στην ίδια κοινότητα με εκεί που έγινε η ανακύκλωση. Μερικές φορές δεν ήταν καν στην ίδια χώρα!
Ετσι…..
Πρέπει να είστε έξυπνοι αγοραστές όταν ένας κατασκευαστής ισχυρίζεται ότι πρέπει να αγοράσετε το προϊόν του επειδή είναι «ανακυκλώσιμο» ή κατασκευασμένο από «ανακυκλωμένα υλικά». Πριν το αγοράσετε τηλεφωνήστε στον κατασκευαστή και ρωτήστε πού ανακυκλώνεται. πόσο ακριβώς από το ίδιο προϊόν αγοράζουν πίσω και αν δεν το κάνουν τότε ποιος και πού το αγοράζει πίσω για να μετατραπεί σε κάτι? και τέλος πόσο ανακυκλωμένο περιεχόμενο περιέχει το προϊόν τους. Πολλά προϊόντα με «ανακυκλωμένο περιεχόμενο» έχουν λιγότερο από 20% ανακυκλωμένα υλικά. Το προϊόν τους συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη συνεχή εξόρυξη πετρελαίου για την απόκτηση παρθένων προμηθειών για την κατασκευή του πλαστικού.
Η ανακύκλωση είναι μια εξαιρετική λύση. Ήμουν όλος πίσω από αυτό. Θεωρητικά μπορεί να ελαχιστοποιήσει αυτό που στέλνουμε σε μια χωματερή. Ωστόσο, μετά από είκοσι χρόνια πρακτικής στην ανακύκλωση, είναι καιρός να επαναξιολογήσουμε πόσο επιτυχημένη ήταν η βιομηχανία πλαστικών στη μείωση των απορριμμάτων της σε σχέση με τα κέρδη που έχουν αποκομίσει σε βάρος του πλανήτη μας. Η βιομηχανία πλαστικού και πολυστυρενίου έχει περισσότερα από πενήντα χρόνια κερδοφορίας σε αυτόν τον πλανήτη και σχεδόν είκοσι από αυτά για να καθαρίσει το χάος της μέσω προσπαθειών ανακύκλωσης που υποστηρίζονται σε πολλές κοινότητες μέσω δημόσιων φόρων.
Τώρα τα πλαστικά κατασκευάζονται και εξάγονται σε κοινότητες σε όλο τον κόσμο όπου δεν υπάρχει η πολυτέλεια μιας φορολογικής βάσης που να περιορίζει τα έξοδα μιας αποθήκης ανακύκλωσης. Δεν είναι πλέον αποδεκτό να λέμε ότι το πρόβλημα είναι τα σκουπίδια. Το πρόβλημα είναι τι φτιάχνουμε, πώς το φτιάχνουμε, από τι είναι φτιαγμένο και τι μπορούμε να κάνουμε τοπικά όταν τελειώσουμε με τα πράγματά μας. Αυτός ο αυτοκράτορας χρειάζεται καινούργια ρούχα.
